De laatste 5 dagen in Muona..

15 juli 2017 - Muona, Malawi

Week 11: maandag 3 juli t/m 7 juli 2017

Nog 5 dagen te gaan: plannen zijn gewijzigd, 2 dagen werken, 2 dagen om alles in te pakken en op te ruimen en de vrijdag vertrekken we al weer uit het warme HART van Afrika. Ik hoop de komende 2 dagen nog gedeeltelijk zelfstandig een baby op de wereld te mogen zetten. Dit is een kleine kans, maar je weet nooit! De wonderen zijn de wereld nog niet uit..hahaha

De eerste werkdag is alweer voorbij, vandaag heb ik op de verloskunde afdeling gestaan samen met Emmie en Annabel. Tijdens het ochtend report kregen we te horen dat er één vrouw moest gaan bevallen. Op de afdeling kregen we te horen dat deze bevalling niet via de normale weg zou plaatsvinden maar via een keizersnede. Ik heb geholpen met de vrouw klaar te maken voor de keizersnede, dit betekent: infuus en blaaskatheter inbrengen, bloedafname en infuusvloeistof eraan hangen. De vrouw was helemaal klaar om naar de OK te gaan, maar na een 1 uur zat er nog steeds geen actie in. We begrepen niet waarop we moesten wachten, maar na een tijdje hoorden we dat er geen steriele doeken meer waren. En dat we dus nog even geduld moesten hebben. Omdat we toch moesten wachten heb ik samen met Emmie de controles gedaan bij de moeders en baby’s. Het was haast 12 uur toen we naar de OK gingen. Dit was misschien wel de laatste keer dat we ons moesten omkleden in een OK-uniform… dit gaf wel even een raar gevoel. De operatie is goed verlopen ondanks dat de vrouw veel bloed had verloren. Daarna zijn we lekker gaan eten en om 2 uur zijn we weer terug gegaan naar de afdeling. Het was toen erg rustig, er lag één vrouw die zou gaan bevallen. De verpleegkundige had ingeschat dat ze rond de klok van 4/5 uur zou gaan bevallen, maar toen wij om 4 uur vertrokken had de vrouw nog maar 8 cm ontsluiting en ging het nog wel even duren zeiden de verpleegkundigen.

Het laatste dagje werken in het Trinity Hospital. Het voelde zo bizar, raar, dubbel.. ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. We hebben gewoon 10 weken lang, 4/5 dagen per week in dit bijzondere ziekenhuis stage gelopen en nu is ook de laatste dag echt voorbij. Tijdens het ontbijt hing er al een andere sfeer, iedereen besefte maar al te goed dat dit de laatste werk/stagedag was, de laatste keer in uniform en de laatste keer het ochtend report aanhoren. Ik had besloten om nog een dagje baby’s te gaan vangen op de verloskunde afdeling samen met Emmie en Annabel. In het ochtend report nog een kort afscheidswoordje gedaan en snel aan het werk. Het was niet druk op de afdeling, dus wij (Emmie en Annabel en ik) zijn even naar het laboratorium gegaan om ons te laten testen op HIV, je weet maar nooit en je werkt nu eenmaal met bloed. Bij alle drie waren de testen negatief, wat we ook verwacht hadden. Daarna was het tijd voor een spoedkeizersnede. Een van de clinical officiers vroeg of ik wilde assisteren bij de keizersnede. Deze kans heb ik met beide handen aangegrepen. In een veel te groot steriel pak werd ik gehesen. Of ja steriel het pak was zo groot dat het gewoon op de grond hing hahaha. Maar wat was dit een fantastische ervaring, die ik misschien wel nooit meer ga meemaken. Het was 2 uur voordat de operatie helemaal was afgerond. Nog vol van de adrenaline liep ik naar het huisje om te gaan lunchen. Lekker een geroosterde boterham met een gebakken eitje op. Omdat we niet veel tijd van ons laatste dagje wilden missen zijn we snel weer terug gegaan om nog te genieten van het laatste uurtje. In de tussentijd was er nog een baby’tje geboren dit hebben we helaas gemist. De teller is gestopt op: 14 bevallingen waarvan er 6 een keizersnede waren. Wat hebben we geluk gehad met dit mooie aantal! ’s Avonds kwam de dochter en het nichtje van Sheila ons wat kookkunsten bijbrengen. We wilden nog altijd leren hoe je nu de perfecte Nsima (traditioneel gerecht) maakt. We hebben heerlijk gegeten: Nsima, bonen, geit, soort van groenten mix gemaakt van tomaat/ui/spitskool en gekookte eieren in een heerlijke saus. De recepten zijn opgeschreven, dus ik ga een keer in poging doen als ik terug in Nederland ben. De aankomende 2 dagen staan in het teken van opruimen, schoonmaken, spulletjes afgeven, afscheid nemen en natuurlijk niet te vergeten inpakken.

Ik heb woensdag geslapen totdat Emmie mij kwam wakker maken. Sheila had ons een appje gestuurd of wij voor de laatste keer in uniform naar het ziekenhuis wilden komen. Dus zo gezegd zo gedaan, om 11 uur stonden we allemaal in uniform voor het ziekenhuis. Na een mooi zegje van William en Sheila kregen we onze certificaten als bewijs van 10 weken stage te hebben gelopen in het prachtige Trinity Hospital. De laatste foto’s werden genomen voor het ziekenhuis en we hebben nog even een rondje gemaakt door het ziekenhuis. Dit konden we allemaal toch niet laten. Toen ik terug kwam heb ik alle uniformen verzameld, want deze laat ik hier. Ze kunnen deze nog prima gebruiken en ze zijn hier erg dankbaar voor. Voordat ik een filmpje gingen kijken als overbrugging van de dag heb ik nog een beetje opgeruimd. Morgen ga ik echt beginnen met inpakken en de  rest opruimen. Vanavond hebben we onze lieve en zorgzame begeleiding uitgenodigd voor een drankje. En dan is morgen toch echt de laatste dag aangebroken, ik kan het mij nog steeds niet voorstellen dat ik hier nu al 11 weken verblijf en dat dit grote avontuur nu echt voorbij is.

De allerlaatste dag is nu echt aangebroken. Een hele dubbele dag! Ik had me voorgenomen om eerst uit te gaan slapen, maar dat is helaas mislukt. Nog even in bed gelegen en flink nagedacht over de afgelopen 11 weken. Wat een ervaring wat dit, iets om nooit meer te vergeten. De herinneringen blijven altijd in mijn hoofd dwalen en heb ook elke dag in het kort opgeschreven hoe mijn dag was. Daarna was het toch echt tijd om in te gaan pakken, want ik kon er niet nog langer mee wachten. Maar waar moest ik beginnen…thuis kreeg ik flinke hulp en nu moest ik het toch echt zelf gaan doen. Tussendoor de was nog gedaan, de laatste keer in Muona. En ook de laatste keer gedoucht. Klinkt zo bizar he, alles voor de laatste keer doen. Na een paar uur was ik eindelijk klaar met inpakken en gingen we naar de markt, ja ook voor de laatste keer. Vandaag was een vrije dag, want het was de dag van de vrijheid. Dit wordt hier gevierd met muziek/ dans / gezelligheid en ze trekken de mooiste kleren aan die ze hebben. Toen ik terugkwam van de markt heb ik nog een rondje gemaakt in het ziekenhuis, nog een keer kijken voordat het donker wordt. We willen ook de laatste avond er nog iets van maken, dus vanavond zelfgemaakte frietjes mmmm. De laatste spulletjes brengen we na het eten weg. Nog een drankje en dan snel naar bed. Morgen worden we om half 6 ’s morgens opgehaald en dan vertrekken we om kwart voor 3 in de middag met het vliegtuig naar Nairobi. Waar we 5 uur en 45 minuten moeten wachten op het volgende vliegtuig dat ons naar onze vakantiebestemming in Zanzibar brengt. Het is ’s avonds toch later geworden dan gepland, ik lag pas om 23.00 uur in bed.

7 juli, daar gaan we op naar Zanzibar. Om half 5 ging de wekker, nog de laatste spulletjes ingepakt en om 6 uur vertrokken we. Iets later dan gepland..maar ja Malawiaanse tijd he. Op het vliegveld aangekomen waren er enkele probleempjes met ons visum. Er had een stempel op moeten staan, maar deze stond er niet op. Uiteindelijk hebben we het via handje contantje kunnen regelen. Zo zie je maar wat geld allemaal kan doen hahaha. Het wachten op het vliegtuig naar Nairobi is echt omgevlogen. Ondanks dat het vliegtuig 50 minuten vertraging had, hebben we ons prima vermaakt op het vliegveld. Aangekomen op het vliegtuig in Nairobi moesten we 4 uur en 45 minuten wachten.. we hebben eerst lekker wat gegeten en daarna zijn we het vliegveld gaan ontdekken. De laatste vlucht duurde maar ± 1 uur dus voordat ik in slaap was gevallen, werd ik alweer gewekt haha. Op het vliegveld in Zanzibar hebben we nog een visum aangevraagd, dit duurde ook even voordat we deze hadden. Om 03.50 uur ’s nachts kwamen we aan op de plaats van bestemming. Het Reef and Beach hotel. Ik was ontzettend blij toen ik in bed lag.. en viel ook als een blok in slaap.

Ik wil jullie allemaal super bedanken voor de leuke reacties op mijn blogs. Elke keer als ik een reactie kreeg, zat ik met een glimlach deze te lezen. Tot snel! Liefs Nina

5 Reacties

  1. Corinne:
    15 juli 2017
    Weer een heerlijk verhaal om te lezen.
  2. Ruud en Gerry Janssen:
    15 juli 2017
    Lieve Nina,
    Afscheid nemen van het warme hart van Afrika, van lieve collega's, fijne studiegenoten, aardige mensen in Muona valt zeker niet mee. Gelukkig heb je heel veel opgeschreven en heel veel mooie herinneringen in je hart. Die nemen ze je nooit meer af.
    We hebben gemerkt dat je heel erg hebt genoten van jouw stage in het ziekenhuis. Aan de blogs en van de foto's straalt het enthousiasme af, zo konden we goedkoop meeliften met jouw Afrika avontuur hihi. Heeeeeeerlijk schat!!!
    Als we dit schrijven ben je weer thuis en dat vinden we allemaal ook weer erg fijn.
    We genieten van je mooie verhalen en kunnen je weer live een dikke knuffel geven.
    Je bent een kanjer, een TOP verpleegster! Wij zijn super trots op zo'n geweldige dochter.
    Liefs pap en mam xx
  3. Tante Arnolia:
    15 juli 2017
    Ha die Nina,
    Alweer een geweldig verhaal. Zelfs een mooi verhaal weet je weer te schrijven over een bijzondere ervaring om te assisteren bij een keizersnede en pre-operatief alle verpleegkundige handelingen te doen. Wat worden jullie daar rijk aan ervaringen. En dat in een oversized 'operatiepak'. Haha... Ik zie het al helemaal voor me.
    Ja je hebt zo al heel wat op de teller staan.
    Al die indrukken zullen je nog lang achtervolgen en je verder vormen als verpleegkundige, want sommige dingen kun je niet leren maar moet je voelen en ervaren.
    Een waardevolle stage Nien!
    Je hebt 't 'm geflikt!
    CHAPEAU!!!!!
    XXX oom Tom en XXX tante Nolia
  4. Linny:
    16 juli 2017
    Geweldig Nina! Wat een stage, wat een ervaring, wat heb je mooie herinneringen gemaakt en veel geleerd. Super! Lekker nagenieten, maar ook weer heerlijk thuis.
    X linny
  5. Maxiem:
    16 juli 2017
    Zo dat was me wel een 'avontuurtje' zuster Nina. Leuk dat je deze laatste dagen ook nog beschreven hebt voor al je trouwe lezers. Maar stiekem vind ik het nog fijner dat je weer lekker veilig bij ons thuis bent!

    Dikke kus je zus X