Omgetoverd tot ‘stagiaire operatieassistente’

Week 9: maandag 19 juni t/m zondag 25 juni 2017

Vorige week heb ik helaas een weekje moeten missen op de operatiekamers. De afgelopen weken had ik er al zoveel over gehoord en nu mocht ik een kijkje gaan nemen. Mijn functie is dus even geswitcht naar stagiaire verpleegkundige/ ‘stagiaire operatieassistente’. In de ochtend nog even mijn bloed laten testen om te kijken of de AB-kuur het juiste resultaat had opgeleverd.. Vingers crossed! Gelukkig was alles nu stukken beter en kon ik met een gerust HART aan de bak. De dienst begon met een meisje van ± 2 jaar oud, zij had iets in het oor zitten. Wat een boon bleek te zijn.. jullie vragen natuurlijk je af hoe komt zoiets in het oor. Maar je weet hoe kleine kinderen zijn, ze stoppen alles in de oren/mond en zelf in de neus. Vrij snel daarna zat er een jonge meid van 15 jaar te wachten om aan een klein gezwel in de nek geholpen te worden. Ik vond het moeilijk om aan te zien, want ze had tijdens de ingreep nog veel pijn terwijl ze wel verdoofd was. Ik moet wel zeggen dat ze hier de verdoving niet echt de tijd geven om in te werken. Dit gaat wel heel erg tegen mijn principes in want pijn is iets dat je kunt voorkomen op dit moment. Ik zei ook regelmatig tegen Lian en Annabel: hoezo gaan ze gewoon door, terwijl het vrij duidelijk is dat ze gewoon nog alles voelt en pijn heeft. Tja, dat vroegen hun zich ook af. Maar als stagiaire durf je ook niet zomaar er iets van te zeggen. Daarna hadden we even wat tijd om wat te drinken en iets te kunnen eten. Na 15 minuten gingen we snel terug want het was druk. Dit komt natuurlijk omdat het weekend is geweest en dan blijven ze toch vaak wachten tot maandag. Een jongetje van 5 jaar had flinke pech, hij was gevallen en had zijn arm gebroken. Zowel de ellepijp als het spaakbeen was gebroken. Het jongetje was erg angstig, wat ik heel begrijpelijk vind. Het is ook niet niks, maar gelukkig was mama erbij en had hij een beetje steun van haar. Ook wij probeerden het jongetje een beetje op zijn gemak te stellen door met handen en voeten te vertellen wat we gingen doen. Hij heeft gips gekregen voor 8 weken. Ondertussen werd ik geroepen door een verpleegkundige, er werd een oudere man geholpen aan zijn scrotum. Deze was wel 4x zo groot dus ik moest wel even knipperen om te beseffen dat ik het inderdaad goed had gezien. De scrotum was necrotisch (doodweefsel), dit kwam doordat de binnenkant flink geïnfecteerd was en dat de huid hierdoor aan het afsterven was. En natuurlijk wilden we voorkomen dat het zou uitbreiden. Ook hij had veel pijn bij de ingreep en ook nu vond ik het weer lastig om aan te zien. Ik heb uiteindelijk toch maar aangegeven dat ik zag dat de man veel pijn had tijdens de ingreep. Hij kreeg vervolgens meer verdoving, maar of dat echt hielp betwijfelde ik. Maar ik dacht ik heb in ieder geval gezegd wat ik observeerde. Als laatste heb ik nog een keizersnede gezien en het verwijderen van een abces bij een meisje van 3 jaar. 

De dinsdag begon lekker druk, we zijn de ochtend gestart met het verwijderen van een gezwel bij de schaamlippen. Nadat het gezwel verwijderd was stonden er 2 operaties op de planning. Ik wilde ze allebei zien en ben dus tussendoor af en toe geswitcht van operatieruimte. Er vond een curettage plaats, de placenta was niet volledig meegekomen dus de resten van de placenta werden verwijderd om een infectie te voorkomen. En in de andere operatieruimte werd een man verholpen van hydrops (vochtophoping) in zijn scrotum. Na de ingreep was de scrotum wel 2x zo klein dus kun je nagaan hoeveel vocht erin heeft gezeten. Ik zal de details jullie besparen hahaha.. Overigens had hij er niet zoveel last van zei hij. Het lijkt mij dat je zoiets toch de hele dag voelt, maar ik ben niet hem dus kan er niet over oordelen. Daarna hadden we thee pauze en konden we even rustig zitten, het was inmiddels ook al 10.45 uur. De tijd vloog voorbij.. Na onze break, heb ik nog gezien hoe ze bij 2 personen de elleboog weer terug in de kom gingen zetten. Ze probeerden het eerst zonder verdoving maar gelukkig kwamen ze er al snel achter dat dit niet te doen was voor de patiënt. Het was een akelig geluid toen ze terug in de kom zetten. Als laatste heb ik nog een operatie gezien waarbij ze een stukje bot wat uit de bovenarm stak gingen verwijderen. Het stukje bot was geïnfecteerd en hierdoor had ze ook nog een sepsis (bloedvergiftiging) opgelopen. Je kon bij haar een lijn zien lopen over de bovenarm, dit wijst op een verspreiding van infectie (Beetje dubbel gezegd, maar een mooi praktijkvoorbeeld). Wat mij opvalt is dat de ouders/ verzorgers van jonge kinderen vaak niet aanwezig zijn bij de eerste begeleiding van het kind. Ze leveren als ware hun kind bij ons af en gaan weer. Terwijl juist nu de ouders/verzorgers zo belangrijk zijn voor ondersteuning of geruststelling. En daarnaast lijkt mij het voor hun fijn als er een vertrouwd persoon aanwezig is.  

De volgende dag was het erg druk, om 3 uur gingen Lian en ik pas lunchen. William (hoofd ziekenhuis) had voor het team frisdrank en koekjes klaargelegd omdat we de lunch van 12 uur hadden overgeslagen. Dit was heel attent van hem en we waren er erg blij mee. In de ochtend kwamen er 2 jonge jongetje, ik schat ze rond 8/9 jaar oud. Een van hen was uit een boom gevallen en had een grote wond op zijn achterhoofd. Hij was ontzetten bang voor wat er zou gaan komen. En wilde ook niet veel ons aannemen. Het was een flinke klus, hij had een licht roesje gekregen zodat hij stiller zou liggen. Maar alsnog moesten we hem met 5 mensen vasthouden. Uiteindelijk is er besloten om hem voor even te fixeren en het hechten snel te laten gebeuren. Daarna heb ik nog een keizersnede gezien en toen was het tijd voor een korte pauze. We hadden aan Sheila (hoofdverpleegkundige) gevraagd of we een keer een kijkje mochten nemen in het mortuarium. En vandaag was de dag. Ook al zitten we in Malawi en heerst er armoede, het mortuarium zag er netjes en verzorgt uit. Er waren zeker gelijkenissen met het mortuarium dat ik in Nederland heb bezocht. Toen we terugkwamen op de afdeling was er niks te doen, dus hebben we een praatje gemaakt tot we mochten gaan lunchen. En net toen we wilden gaan lunchen kwam iemand ons vertellen dat er een spoedoperatie ging plaatsvinden. Een vrouw had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit leek ons een interessante operatie, dus we hesen ons weer in de ok-uniformen. We leven nu in Malawi en dus ook volgens Malawiaanse tijd, tijd zat dus! Om 13.00 uur kwam de anesthesist pas en konden ze na ±1uur wachten eindelijk beginnen. Het was een langdurige maar interessante operatie. Tijdens de operatie bleek dat er niet 1 maar 2 eicellen zich in de eileiders hadden genesteld, links en rechts. Om 15.00 uur snel naar huis want mijn buik was flink aan het rammelen…honger!!

De laatste dag op de operatiekamers is ook aangebroken. Het was tegenover de andere dagen erg rustig op de afdeling. In de ochtend heb ik alleen een curettage gezien. Ook al heb ik deze operatie al meerdere keren gezien, het blijft interessant. De vrouw had een missed abortion gehad ofwel een miskraam. De rest van de ochtend gewacht totdat er een volgende operatie zou plaatsvinden. Er stond 1 operatie gepland: het verwijderen van verbindweefseling in de baarmoeder. De vrouw lag inmiddels 1 uur op de gang te wachten totdat de operatie ging starten. Maar de operatie kon niet beginnen omdat er geen arts aanwezig was die de ingreep mocht uitvoeren. Uiteindelijk gaf het personeel aan dat we mochten gaan lunchen en dat de operatie ’s middags zou plaatsvinden. En net toen we omgekleed waren, belde er iemand dat er een vrouw onze kant op kwam voor een keizersnede. En op dat moment kwam er ook een arts binnengelopen, deze hebben ze meteen aan de mouw getrokken. En gevraagd of hij de operatie kon uitvoeren. En ze konden het niet maken om wel een keizersnede uit te gaan voeren en de vrouw (operatie baarmoeder) te laten wachten tot de middag. Het besluit stond vast: ze gingen beide operatie tegelijkertijd uitvoeren. Op OK 1 werd de keizersnede uitgevoerd en op de andere OK vond dus een verwijdering plaats van een toename van hoeveelheid bindweefsel in de baarmoeder. Ik was erg aan het twijfelen of ik de operatie zou bijwonen of niet. En ik ben zo slecht in keuzes maken voor mezelf dat ik Lian en Annabel advies heb gevraagd. Hoe erg ik ook twijfelde, ik heb toch gekozen om even aan mezelf te denken en naar huis te gaan om de rest van de middag het rustig aan te doen. Heb afgelopen week gemerkt dat ik stiekem toch veel heb ingeleverd wat betreft energie. Toen Lian en Annabel terugkwamen van de operatie hoorde ik dat het geen verklevingen waren in de baarmoeder maar tumoren. Volgende week dinsdag gaan ze een tweede operatie uitvoeren om de nog achtergebleven tumoren te verwijderen. 

Het weekend 
We hadden weer 3 dagen weekend dus uitgebreid kunnen uitrusten. Vrijdag werd ik pas om 12.45 uur wakker.. had de slaap hard nodig volgens mij haha. Daarna heb ik een filmpje gekeken met Emmie en ben ik daarna naar de markt geweest met Annabel. De markt blijft elke keer toch nog heel indrukwekkend, al die kraampjes. We kopen onze spulletjes nooit bij een kraampje maar gaan meerdere kraampjes af. Zo kunnen meerdere kraampjes iets verdienen. Op de markt had ik een jurkje laten maken van de stof die ik als verjaardagscadeautje had gekregen van Annabel. Een kort roze jurk met een groene print erop, alleen ben ik er achter gekomen dat de split wel erg hoog zit en dat je mijn onderbroek kunt zien, dus ben vandaag even terug gegaan om dit te laten verbeteren. ’s Avonds met Lian zelfgemaakte frietjes gemaakt en ’s avonds was ik van plan om naar de Cuppenhal te gaan. Maar helaas gaf mijn buik roet in het eten en was het beter om thuis te blijven. Even iets over de Cuppenhal. De Cuppenhal is een soort van discotheek waar je kunt dansen maar ook gezellig een drankje kunt nemen. Het is opgericht door een arts die langere tijd vrijwilligers werk heeft gedaan voor het Trinity Hospital. 

Zaterdag was een rustige dag. Eerst lekker uitgeslapen en daarna was het tijd om de was op te hangen. De was had ik gisterenavond al in een sopje gezet zodat het even kon weken. De zeeppoeder die we hebben gekocht stinkt heel erg dus ik gebruik mijn eigen zeep maar. Anders stinken mijn kleren nog. Daarna ben ik gezellig met Emmie naar de markt geweest en heb ik mijn jurkje opgehaald, deze was nu helemaal goed zoals ik in gedachten had. Ik ben er harstikke blij mee!! ’s Middags moest ik er toch aan geloven om aan mijn opdracht te werken van school en daarnaast heb ik de anderen nog geholpen met de opdracht. Ik had 1,5 week geleden een kaartje opgestuurd naar thuis en oma. Het is altijd de vraag of het aankomt…. Maar ik heb vandaag bericht gekregen dat ze zijn ontvangen jippie!! ’s Avonds kwamen Rafaël en zijn vrouw bij ons eten. Op het menu stond: tomatensoep en Hollandse pannenkoeken eten. Iedereen is er helemaal gek en verliefd op en er wordt ook regelmatig gevraagd door het personeel of ze een keer pannenkoeken mogen eten. Bij ons afscheidsfeestje gaan we daarom als verrassing pannenkoeken bakken voor ze. 

De zondag was een hele rustige dag. Toen ik wakker werd was het ontzettend hard aan het regenen…ik dacht even dat ik in Nederlands was. De rest van de dag heb ik niet zoveel gedaan. Ik ben naar de markt geweest om Airtal (internet mb) te kopen en de rest van de dag heb ik gewerkt aan mijn blog en aan de opdrachten die we hier moeten maken. Als we alles hebben afgerond krijgen we een certificaat als bewijs 10 weken overleefd in Malawi. Vanavond zijn we uitgenodigd bij Sheila om daar te mogen eten, dat wordt weer lekker genieten van het heerlijke eten. 

Nog 2 weekjes stage lopen en dan is dit grote avontuur in Malawi alweer voorbij…          Deze laatste weken ga ik zeker nog een kijkje nemen op de kinderafdeling en de verloskunde afdeling wat deze 2 afdelingen hebben mijn HART gestolen. 
Jullie horen snel weer iets van mij! Op mijn fb en insta staan enkele nieuwe foto's van de afgelopen week. 

Nog een korte update: Aankomende week gaan we naar Blantyre om inkopen te doen. We gaan onder andere de matrassen van de kinderafdeling opnieuw bekleden, kinder-saturatiemeters en nieuwe haken voor de infuuszakken kopen. 

Dankzij jullie donaties kunnen we dit doen, nogmaals ontzettend bedankt!
De mensen hier zijn jullie heel erg dankbaar!