"Overal en nergens’’ + donatie inkopen

Week 10: maandag 26 juni t/m 2 juli 2017

Het aftellen is begonnen nog 11 dagen in Muona. En de laatste 2 weken stage in het Trinity hospital. Deze bijzondere tijd is omgevlogen! De laatste 2 weken mogen we zelf kiezen op welke afdeling we nogmaals een kijkje willen nemen. Ik ben vanochtend begonnen op de kinderafdeling. Het was heel rustig, maar dan ook echt heel rustig op de afdeling. Er lagen 5 kinderen op de afdeling waarvan er 3 kinderen verplicht binnen lagen. Alle 3 de kinderen hadden hun been gebroken en lagen in tractie. Wat houdt tractie nu in: doormiddel van een (externe) trekkende kracht wordt er invloed uit geoefend op de botbreuk. Hierdoor worden de botbreuken langzaam uit elkaar getrokken en kunnen ze vervolgens weer doormiddel van een operatie of gips aan elkaar groeien. De kleefpleisters die als tractie functioneren moesten bij 2 kinderen verwijderd worden en natuurlijk was er meteen dikke paniek, want ze wisten al meteen wat er ging gebeuren toen er een nieuwe rol kleefpleister voor hun neus verscheen. Gelukkig duurt het niet zolang en als het klaar is komt er alweer snel een lach op hun gezichten. Het enige wat ik jammer vind is dat ze het van elkaar zien en dat ze daardoor ook elkaar aansteken. En dus paniek veroorzaken dat bespaard had kunnen worden. Dit gebeurde dus ook bij 1 van de 3 kinderen. Het was overigens vandaag een publiek holiday dus we waren eigenlijk een dagje vrij maar we vonden het wel leuk om toch te gaan werken. De rest van de ochtend waren er geen nieuwe opnames en dus heb ik een beetje gespeeld met de kinderen en ben ik een kijkje gaan nemen op de andere afdeling. Helaas was het op de andere afdelingen ook erg rustig en waren hier ook geen interessante casussen. Tussen de middag hebben Emmie en ik even flink wat brood ingekocht want we waren door onze voorraad van 20 broden heen hahaha. Met 7 man ben je er zo doorheen en sinds we erachter zijn gekomen dat brood in de pan bakken ook heerlijk is. Vliegt het brood er helemaal als zoete broodjes over de toonbank. Het was erg druk op de markt, normaal gaan wij nooit zo vroeg naar de markt dus dit was even nieuw. We hadden onze uniformen nog aan en vielen dus erg op. Veel mensen roepen onze namen en we werden regelmatig aangesproken. We vroegen ons af hoe ze onze namen konden weten, maar al vrij snel ging er een belletje rinkelen: tuurlijk onze namen stonden op onze uniformen hahaha. De middag heb ik vrij genomen om aan de opdrachten te werken. Alle opdrachten zijn nu grotendeels klaar dus het is bijna tijd voor het belangrijke papiertje.

Wat was het opstaan vanochtend lastig voor mij, gisteren konden we 1 uurtje langer blijven liggen omdat er geen morning report was. Je zou zeggen dat 1 uurtje niet zoveel scheelt, maar voor mij scheelde het zeker. Tijdens de morning report moest ik mezelf echt wakker houden. Maar gelukkig was ik niet de enige die het lastig vond om maar niet te gaan gapen. Ook vandaag stond ik op de kinderafdeling en was het rustig. Gelukkig minder rustig als gisteren. Er waren 3 nieuwe patiëntjes binnengebracht. 2 hadden er malaria en de andere had een longontsteking. Tussendoor heb ik nog een keizersnede meegepikt en toen was het al weer tijd voor de lunch. Ondanks dat we ’s middags alleen brood eten, blijft het lekker! Af en toe een gebakken eitje of geroosterd brood met pindakaas, suiker, nutella of jam. De pindakaas is hier echt heel lekker, iets zoeter en smeuïger dan in Nederland. ’s Middags was het nog steeds rustig, dus de ballonnen en vingerpoppetjes kwamen weer tevoorschijn. We kregen zelfs een korte show van de 3 kinderen die in tractie lagen. Flink gelachen! Morgen gaan we naar Blantyre om spullen te kopen van het donaties, Het personeel en natuurlijk ook wij zijn super trots met dit mooie bedrag. Het wordt zeker goed besteed! Maar daar horen jullie in de onderstaande update meer over. We vertrekken al om 6 uur in de ochtend omdat het 4/5 uur rijden is naar de stad Blantyre. We hebben flink wat winkels op de planning staan dus geen tijd te verliezen. Of ja we leven in Malawi dus Malawiaanse tijd…en dat betekent alles op zijn tijd en relax!!

Het is inmiddels woensdag en het werd wel eens een tijd om spullen voor het ziekenhuis te gaan kopen van het donatiegeld. De wekker stond om 5 uur. Snel omkleden, eten en alles inpakken want om 6 uur werden we opgehaald bij het ziekenhuis om naar Blantyre te gaan. Joost en Merel bleven thuis. We gingen met de ambulance van het ziekenhuis en daar zouden 15 personen in moeten kunnen dus met 7 personen hadden we mooi de ruimte. Eerst een rit van 4 uur over hobbels en bobbels. Als het goed is, was dit de 1 na laatste keer, want volgende week vrijdag vertrekken we al weer uit het warme Muona. Aangekomen in Blantyre hebben we meerdere winkels bezocht. Maar we kwamen niet heel veel verder of ze hadden niet wat we vooraf besteld hadden of het was ontzettend duur. We wilden heel graag een kinder-saturatiemeter kopen, daar vroegen ze even 800.000 kwatcha voor wat omgerekend zo’n €1000,- is. Sheila vertelde ons dat ze hier zoveel voor vroegen omdat we blank zijn en ze er vanuit gaan dat we geld zat hebben. Toen we dit aanbod weigerden, konden ze ineens wel in prijs zakken. Maar als nog wat het te duur . We hebben even het internet afgespeurd en daar stonden wel reële prijzen op dus we gaan zoals ik begreep de kinder-saturatie meter in Nederland kopen en deze wordt meegegeven aan iemand die wij hier ontmoet hebben en in augustus komt zij weer hierheen. Dus dat komt heel goed uit! Wat de grootste prioriteit was, waren de nieuwe hoezen voor de matrassen. Veel matrassen zijn kapot en het is niet heel hygiënisch te noemen, want alles trekt in de matrassen. In totaal hebben we 160 meter aan stof/zeil gekocht waarmee we 70 matrassen opnieuw kunnen laten bekleden. We hebben voor de kinderafdeling gekozen voor 2 leuke kleuren: blauw en paars en voor de volwassenafdelingen hebben we gekozen voor een neutrale grijze kleur. De tijd vloog voorbij en het was al 2 uur voordat we deze winkel uit waren. We hadden al vanaf half 6 niks gegeten dus onze buiken waren flink aan het rammelen. Maar voordat we konden gaan lunchen zijn we eerst nog even langs het postkantoor gegaan, want er zouden nog enkele verjaardagskaarten moeten komen voor Lian en mij. Helaas waren er geen kaartjes voor ons en moeten we maar afwachten of we deze nog op tijd krijgen. Om 3 uur konden we eindelijk gaan lunchen. We gingen pizza eten.. ik had er al de hele dag zin in!! De pizza’s waren een beetje flauw maar een beetje zout doet wonderen! Als laatste hebben we nog de laatste inkopen gedaan bij de Shoprite. Wat spulletjes voor ons afscheidsfeest van vrijdag en nog wat spulletjes voor ons zelf. En toen begon de lange terugreis weer naar Muona. Het was al 5 uur en over 1 uur zou het al donker zijn. Onderweg kwamen we de vrachtwagen tegen die altijd spullen aflevert voor het ziekenhuis. Een van de chauffeurs is met ons mee teruggereden naar Muona. Hij had vanaf vanochtend niet meer gegeten dus de koekjes die ik bij de Shoprite had gekocht, heb ik maar afgegeven. De ambulance was maar net ruim zat met alle boodschappen/inkopen en ook nog een extra persoon. Emmie en ik deelden samen een bankje en dat zat niet echt comfortabel, maar ik bleef ik mijn achterhoofd houden dat het altijd erger kon. Gelukkig had ik het kussentje meegenomen die in de doos zat die ze thuis hadden opgestuurd voor mijn verjaardag. Dit was mijn redding haha!! Aangekomen in Muona nog even gekletst met de rest en toen snel naar bed. 

De volgende dag hebben we in overleg met Sheila een dagje vrij genomen. Gisteren was het zo’n drukke en stressvolle dag dat we even tijd nodig hadden om bij te komen. Ik heb eerst een beetje uitgeslapen en daarna lekker ontbeten met Emmie. De rest was al vroeger wakker, dus zij hadden al gegeten. In de ochtend ben ik eerst even bij Sheila langs geweest om te vragen wanneer ze in de middag tijd had om mijn casus opdrachten na te kijken. Ik kon ‘s middags om 3 uur terecht dus ik had nog eerst een paar uurtjes voor mezelf. Lekker in het zonnetje gezeten met een boekje en wat vitamine D meegepikt. Het is hier winter dus het zonnetje schijnt niet meer zo fel en vaak als in de eerste maanden dat we hier waren. Daarna lekker een warme douche gepakt bij het andere huis, in het huisje waar ik verblijf hebben we alleen maar lauw water. Dus als de kans er is ga ik af en toe daar douchen…overigens vind ik een lauwe douche ook niet zo erg. Na het douchen nog wat boterhammen gegeten en toen was het tijd om de opdrachten te laten nakijken. Het was ontzettend druk in het ziekenhuis dus om half 4 konden we gelukkig even gaan zitten. Yes, de opdrachten zijn goedgekeurd!! Daarna ben ik samen met Emmie naar de kledingmarkt geweest om nog een leuk stofje te kopen voor mama, want zij wilde ook een Afrikaanse rok. Hoe de stof eruit ziet is nog een verrassing. We hadden het geluk dat de stroom het nog houdt, vorige week hadden we om de dag geen stroom . We hebben pasta gegeten met groenten en een saus van tomaten met ui. Het smaakte prima, ondanks dat we dit 3 á 4 keer per week eten verveelt het nog steeds niet. 

Het is alweer vrijdag, Emmie en ik hebben een ochtend meegelopen op de OPD (eerste hulp). We dachten dat het een rustige ochtend ging worden maar dat was het zeker niet. De dienst begon met 2 personen waarbij het verband verwisseld moest worden. Ze hadden beide een grote wond op de voet, 1/4 deel zag er nog normaal uit. Beiden wonden waren veroorzaakt door een hakbijl waarmee ze waren uitgeschoten. Bij een van de personen was zelf een van de tenen eraf. Daarna kwamen er iemand die een abces in een van de longen had, deze moet verwijderd worden op de OK. Een moeder, vader en een kindje kwamen daarna, het kindje had dagelijks last van wegrakingen. De diagnose die bij haar was gesteld was epilepsie. Ze heeft hiervoor een start dosis medicatie gekregen en over een weekje wordt gekeken wat het resultaat hierop is. Verder kwam er een vrouw voor controle, bij haar was één week geleden een cyste verwijderd uit de baarmoederhals. En als laatste kwam er een man met hydrops (vochtophoping) in zijn scrotum, deze moet ook verwijderd worden op de OK. Toen we hem vroegen wat zijn leeftijd was zei hij met een lach op zijn gezicht 29 jaar. De clinical officier zei meteen schrijf maar ±50 jaar op hahaha. Als laatste kwam er een  vrouw waarvan de zwangerschapstest positief bleek te zijn. Ze was er volgens mij zelf niet zo blij mee want er vertrok geen spiertje in haar gezicht. ’s Middags ben ik nog even naar de markt geweest om het stofje van mama weg te brengen en heb ik nog wat softdrink gehaald voor het vervroegde  ‘afscheidsfeestje’ dat vanavond plaatsvindt. En daarna was het tijd om alles te gaan voorbereiden, we hebben wel een paar uur in de keuken gestaan om pannenkoeken te bakken, want het wordt vanavond erg druk!

Weekend 
Het voelt zo raar om dit te schrijven. Het laatste weekend in Muona, het laatste weekend in ons huisje wat we gewoon al 10 weken ons thuis noemen. In het begin had ik nooit verwacht dat ik dit ooit zou zeggen: ons thuis, maar ik betrap mezelf er regelmatig op. Ik schrijf dit met een lach en een traan, aan de ene kant omdat ik stiekem toch blij ben dat ik over 2 weken weer iedereen in mijn armen kan sluiten, maar aan de andere kant besef ik mij ook al te goed dat dit bijzondere avontuur bijna afgelopen is. Dit geeft mij een heel dubbel gevoel… en als ik heel eerlijk ben vind ik het ook lastig hoe ik met dit gevoel moet omgaan. Maar even wat over het weekend: mijn weekend was erg rustig, op de zaterdag heb ik het huisje even flink schoongemaakt want dat was wel nodig na zo’n feestje van gisteravond. De rest van de dag heb ik niet zoveel meer gedaan. Ik heb een beetje gelezen en muziek geluisterd. ’s Avonds heerlijke zelfgemaakte frietjes gegeten, made by Lian, Joost en Noah.. De zondag lekker uitgeslapen…en daarna ben ik met Lian, Noah, Merel en Joost een flinke ronde gaan wandelen. Het is zo mooi om te zien hoe dankbaar ze zijn met het kleine beetje wat ze hebben. Om kwart over 4 waren we terug van de mooie wandeling. Nog even gebeld met de familie, dit was lastig zeg! Nog snel een boterham naar binnen gewerkt want we gaan zo weer op pad met Rafaël. Hij heeft ons een super mooi punt laten zien, waar de zonsondergang prachtig is. Nog 5 dagen te gaan: 3 dagen werken, 1 dag om alles in te pakken en de vrijdag vertrekken we alweer uit het warme HART van Afrika. We hebben dan nog een vakantie gepland in Zanzibar (Tanzania). 

Jullie horen snel van mij hoe het laatste weekje is geweest! :)